Pan Sonic - Katodivaihe/Cathodephase

By dreary

Artist: Pan Sonic
Album: Katodivaihe / Cathodephase
Released: 2007
Genre: Electronic

Tracklist

01. Virta 1
02. Lahetys
03. Koneistaja
04. Hyonteisista
05. Laptevinmeri
06. Kuumuudessa Muodostuva
07. Kertsilogia
08. Suhteellinen
09. Kytkennat
10. Haiti
11.Hinaaja
12. Tykitys
13. Leikkuri
14. Virta 2

Greek

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το minimal techno (έχει πολύ πλάκα αυτό με τα ονόματα, μπορώ να συνεχίσω για 5-6 παραγράφους ακόμα) των Pan Sonic είναι η κλασσική μουσική της εποχής μας. Αποστειρωμένη και κάπως «εργαστηριακή» αλλά ταυτόχρονα εκφραστική και οργισμένη, δυναμική αλλά ταυτόχρονα τόσο εύθραυστη. Μετά από αριστουργήματα όπως το Kulma και το Vakio αλλά και το επίσης πολύ καλό, αν και κάπως μεγαλομανές Kesto, το ντουέτο από τη Φινλανδία επιστρέφει με το Katodivaihe.

Στο νέο τους άλμπουμ συνεχίζουν τους πειραματισμούς τους με τους ήχους, ενώ επιστρατεύουν και ένα τσέλο σε 3 κομμάτια (Virta 1, Suhteellinen και Virta 2). Ο δίσκος ξεκινάει σχετικά δυναμικά αν και σε όχι τόσο γνώριμα για αυτούς ηχοτοπία με το Virta 1. Τα επόμενα κομμάτια του δίσκου εξελίσσονται σε minimal ambient φόντο, με τη δυναμική και θορυβώδη techno τους, να περιμένει στη γωνιά για να ξεσπάσει από το Haiti και μετά σε οργισμένα κύματα. Τώρα οι Pan Sonic παίζουν στο γήπεδο τους και εδώ πέρα κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει, όσο και να ιδρώσει τη φανέλα.

Αυτό το άλμπουμ το περίμενα με τρομερά μεγάλη αγωνία. Το Katodivaihe, λοιπόν, που στα αγγλικά μεταφράζεται ως Cathodephase, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί το καθοδικό σημείο στην πορεία του Mika Vainio και του Ilpo Vaisanen. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ (αν και έχουν αρχίσει να τους επισκέπτονται συχνότερα η επανάληψη και η τυποποίηση), καλύτερο από το κάπως ασυμμάζευτο Kesto, ώριμο και δίνει τη γνώριμη κλειστοφοβική αίσθηση, αυτή την εντύπωση ότι η μουσική των Pan Sonic ζει η μάλλον προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε έναν γυάλινο, ερμητικά κλειστό και αποστειρωμένο κόσμο, μέσα από τον οποίο προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει. Σας θυμίζει κάτι;

English

Someone could easily say that the minimal techno compositions of Pan Sonic is the classical music of today. Sterilized but really expressive, dynamic but sensitive. After masterpieces such as Kulma or Vakio and the very good, although a little bit over estimated Kesto, the two musicians from Finland is back with Katodivaihe.

In their new album they insist on their experiments with sounds, they also use a cello in three tracks (Virta 1, Suhteellinen, Virta 2). The album begins relatively dynamically but not resembling the familiar Pan Sonic sound, with Virta 1. The next tracks of the record are developed into a minimal ambient background leaving behind their techno to break out quite heavily after ‘Haiti’. In those tracks Pan Sonic are playing in their field and no one else can beat them no matter how hard has tried. I was expecting this album anxiously. Well, Katodivaihe which in English means Cathode Phase in no occasion consists the Cathode Phase of the group itself. It is a very good album better than Kesto, more mature and gives the same claustrophobic sense which is one of the most characteristical points of Pan Sonic’s records.

Link

Throbbing Gristle - Part Two The Endless Not

By dreary

Artist: Throbbing Gristle
Album: Part two The Endless Not
Released: 2007
Genre: Electronic, Jazz

Tracklist

01. Vow of Silence
02. Rabbit Snare
03. Separated
04. Almost a Kiss
05. Greasy Spoon
06. Lyre liar
07. Above the below
08. Endless Not
09. The worm waits its turn
10. After The Fall

Greek

Σκεφτόμουνα αν χρειάζεται να ανεβάσεις ένα άλμπουμ λέγοντας ότι δε σου αρέσει. Κατέληξα ότι από τη μια είναι λάθος, δεν έχει νόημα εδώ γράφουμε για μουσικές που μας άγγιξαν, δε βαθμολογούμε δίσκους. Από την άλλη, σκέφτηκα ότι όταν πρόκειται για τους Throbbing Gristle, το οτιδήποτε αποκτά ξεχωριστό νόημα αμέσως και έτσι αποφάσισα να γράψω την (κακή) άποψή μου για το Endless Not.

Μετά από 25 χρόνια απραξίας (ως Throbbing Gristle πάντα) λοιπόν ο Genesis P-Orridge( τώρα θέλει να τον λέμε κάπως αλλιώς, δε θυμάμαι πως), ο Peter Christopherson, και οι Chris Carter και Cosey Fanni Tutti, αποφάσισαν να μαζευτούν ξανά και να κυκλοφορήσουν μια νέα δουλειά. Γεγονός πολύ μεγάλο από μόνο του, αλλά τελικά αυτό δεν έφτανε. Ο χρόνος περνάει για όλους ακόμα και για τα industrial ινδάλματα και αν αυτό δεν το καταλάβουν οι ίδιοι τότε έρχεται ένα reunion που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα αντίστοιχα θρυλικών συγκροτημάτων του ασυμβιβάστου χώρου του ροκ, που γίνονται στην καλύτερη για να θυμηθούμε τα παλιά και στη χειρότερη για να βγάλουμε τίποτα ψιλά, η ζωή είναι δύσκολη κλπ κλπ. Οι Neubauten αρκετό καιρό πριν κατάλαβαν πολύ καλά ότι θα εξελίσσονταν σε κάτι γραφικούς τύπους και αφού άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στην ιστορία της μουσικής, αποφάσισαν να βγάζουν δίσκους καλούς αλλά που δε θα είχαν καμιά απολύτως σχέση με το θορυβώδες παρελθών τους. Οι Throbbing Gristle ακόμα δεν το κατάλαβαν. Βγάλανε ένα δίσκο που προσπαθεί να τρομάξει αναπαράγοντας απλά ότι γράφανε στο Second Annual Report, μας ρωτάνε γιατί είμαστε τρομαγμένοι ενώ εμείς έχουμε αρχίσει και σιγοψιθυρίζουμε τους σκοπούς των τραγουδιών τους, όπως στο ομώνυμο κομμάτι το Endless Not σαν να πρόκειται για κανένα indie χιτάκι, ενώ πλέον αρχίζουν να παίζουν και jazzy μπαλάντες όπως το Almost A Kiss, ιδανικές για βόλτα κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι και στο καπάκι να παίζει τίποτα Scorpions. Οι Throbbing Gristle αυτό το πραγματικά τεράστιο συγκρότημα, που έκανε απίστευτα πράγματα λίγα χρόνια πριν, και που είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου, κινδυνεύουν πλέον να γίνουν γραφικοί διασκεδαστές του χειρότερου κομματιού του μουσικόφιλου κοινού, αυτού που αυτοανακηρύσσεται avant garde, διαφορετικό, alternative η οτιδήποτε άλλο, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά διαφορά με το κοινό που γεμίζει τις πίστες, η εκστασιάζεται με το κάθε καινούριο γκρουπάκι του NME. Ε λοιπόν αυτοί δεν είναι οι Throbbing Gristle, όχι έτσι όπως ήταν 30 χρόνια πριν, αλλά έτσι όπως θα έπρεπε να είναι (αν έπρεπε να είναι) σήμερα. Όσα βουδιστικά σύμβολα και να κολλήσουνε πάνω στο δίσκο τους, αυτός θα παραμένει ένας δίσκος χωρίς καμιά αιχμή, ιδανικός για τις πιο ψαγμένες σελίδες της Καθημερινής, της Ελευθεροτυπίας η του δελτίου της ΝΕΤ. Ανούσιος και φλύαρος.

Τελειώνοντας να πω ότι δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι. Οι Throbbing Gristle μας χάρισαν απίστευτη μουσική, η μάλλον καλύτερα μας χάρισαν απίστευτες εμπειρίες που υπερβαίνουν κατά πολύ τον ορό μουσική. Αλλά αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να είμαστε αυστηροί μαζί τους.

English

I was thinking if it is useful to write something for an album that you dont like. I ended up thinking that if it is for the Throbbing Gristle a group that changed music about 30 years ago it is worthy. After 25 years the mythical group is doing a reunion that proves that times passes for everyone even for industrial idols. Einsturzende Neubauten understood that years ago, and decided to release very good albums which have nothing to do with their noisy past. But Throbbing Gristle released an album which want to sound like Second Annual report but cannot. They ask us why are we scared, but we just sing their songs like they are indie hits. They also began to play jazzy ballads which sounds like elevator music. The group that changed music is now in danger to be the favourite of a particular part of people which like easy listening songs. The truth is that budhistic symbols dont make music, and in particular they dont make itchy and sharp music like the one that Throbbing Gristle used to create in the past.

Finally i have to say that we must not be ungrateful. Throbbing Gristle give us unique experiences that overpassed the term music. But this is the reason that makes us be very strict with them.

Link

Riverside - Out of Myself

By webclectic

Artist: Riverside
Album: Out of Myself
Released: 2003
Genre: Progressive Rock

Tracklist

01. The Same River
02. Out of Myslef
03. I Believe
04. Reality Dream
05. Loose Heart
06. Reality Dream II
07. In Two Minds
08. The Curtain Falls
09. Ok

Greek

Με τους Πολωνούς Riverside, νιώθω δεμένος, πολύ περισσότερο απ' ότι με άλλα συγκροτήματα. Ο λόγος; Αρχές του 2003 και είχα τότε ένα μουσικό e-zine. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα βρίσκω μια μέρα έναν φάκελλο από την Πολωνία. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα ν' ακούσω άλλη μία συνηθισμένη μετριότητα. Έβαλα το CD (ήταν η πρώτη έκδοση του Out of Myself, με το αρχικό εξώφυλλο) δειλά στο player και δεν ήλπιζα σε τίποτα. Και όμως... Από τις πρώτες κιόλας νότες του The Same River κατάλαβα ότι βρισκόμουν μπροστά σε μία τεράστια έκπληξη. Και αισθάνθηκα συνάμα τυχερός, που είχα την ευκαιρία να κάνω review στους τότε άσημους Πολωνούς, πιστεύοντας ακράδαντα ότι αποκλείεται να παραμείνουν για πολύ άσημοι. Ειλικρινά το CD αυτό το είχα ακούσει συνεχόμενα για ώρες. Με κάθε νέο άκουσμα ανακάλυπτα και καινούργια στοιχεία. Υπέροχες μελωδίες, καταπληκτικός κιθαρίστας, εξαιρετική φωνή, νότες βυθισμένες σ' ένα μελαγχολικό συναίσθημα με εκρηκτικά ξεσπάσματα, ιδανική ενορχήστρωση και έντονος πειραματισμός. Είναι πασιφανής η επιρροή που έχουν οι Anathema αλλά αυτό (τουλάχιστον για μένα) μόνο καλό μπορεί να είναι καθώς δεν έχω κρύψει ποτέ ότι είμαι οπαδός του συγκροτήματος από το Liverpool. Στον ήχο των Riverside, διακρίνουμε ακόμα επιρροές από τους Porcupine Tree, τους Opeth (ειδικά από το Damnation) , τους Dream Theater αλλά και τους Pink Floyd. Όπως καταλάβατε είναι ένα άκουσμα που αξίζει την προσοχή κάθε λάτρη της progressive σκηνής.
Το album δεν έχει κατά τη γνώμη μου αδύναμα κομμάτια. Αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποια αυτά είναι αναμφισβήτητα τα τρία τελευταία και κυρίως το ιδιοφυές "In Two Minds" με τον εξαιρετικό στίχο και την καλύτερη ερμηνεία του Mariusz Duda στον δίσκο. Το "The Curtain Falls" ξεχωρίζει για το υπέροχο μπάσσο ενώ το τελευταίο κομμάτι του album, είναι μία λιτή μπαλάντα όπου για άλλη μια φορά ο Duda δείχνει τις δυνατότητες της φωνής του.

English

There is a special bond between me and the Polish band, Riverside. You will find the reason if we travel back to 2003. This period i kept a music e-zine. One day among all the other promos i daily received, i discovered an envelope from Poland. To be sincere, I was waiting to listen to something mediocre as usual. Without many expectations I gave the CD a spin. And then came the surprise. From the first few minutes I knew Riverside was going to be one of the greatest progressive bands. And since then they indeed have earned, a lot of reputation. Which are the main characteristics of this album? Emotional melodies, amazing guitar work, beautiful vocals, experimental elements. It's obvious that Riverside bring to mind Anathema, but this is great since the band from Liverpool is my favorite one. Except Anathema their sound is a cross between Porcupine Tree and Opeth (especially Damnation), Dream Theater and pink Floyd. In a few words it's an album that deserves the attention of any progressive fan.
There are no weak songs on Out of Myself. But if I had to choose, the last 3 songs are the album's delights. First of all my favorite one, the amazing "In Two Minds", a song with great lyrics, a beautiful soaring melody and the vocals of Mariusz Duda at their best. "The Curtain Falls" has some fantastic bass work, while the closer, "OK", is a resigned, yet defiant, ballad where Duda once again proves the capabilities of his voice.

Link

Amon Tobin - The Foley Room

By dreary

Artist: Amon Tobin
Album: The foley room
Release: 2007
Genre: Electronic

Tracklist

01. Bloodstone
02. Esther's
03. Keep your distance
04. Vanilla's the killer
05. Kitchen Sink
06. Horsefish
07. Foley room
08. Big Furry Head
09. Ever falling
10. Always
11. Straight Psyche
12. At the end of the day
Greek

"Amon and a team of assistants headed out into the streets with high sensitivity microphones and recorded found sounds from tigers roaring to cats eating rats, neighbours singing in the bath to ants eating grass".

Ο Amon Tobin, λοιπόν, ξεκίνησε με τους συνεργάτες του ένα κυνήγι ήχων, με στόχο να φτιάξει μουσική. Ηχογράφησε, επεξεργάστηκε και τελικά δημιούργησε το Foley Room. Ανακάτεψε ήχους "φυσιολογικούς" (κοινά αποδεκτούς ως μουσική ας το πούμε για να συνεννοούμαστε), με ήχους "φυσικούς" σαν αυτούς που αναφέρονται παραπάνω, στο δελτίο τύπου της Ninja Tune. Κάθισε, στο foley room του, στην καμπίνα σχεδιασμού ήχου δηλαδή, και έγινε ο "ενορχηστρωτής" μιας μπάντας, που περιλαμβάνει από τους Kronos Quartet στο Bloodstone, μέχρι τα... κουζινικά στο Kitchen Sink και την τίγρη που βρυχάται στο Big furry head. Το θέμα, όμως, δεν είναι τόσο η πηγή του ήχου όσο αυτό που στο τέλος ακούς. Γιατί, στην πραγματικότητα, δε μας ενδιαφέρει αν ο Amon Tobin ηχογραφεί το πως τραγουδάνε στο μπάνιο οι γείτονές του, αλλά το πως τα παρουσιάζει αυτά. Και εκεί είναι που κερδίζει ο Άμμωνας και κάνει την έκπληξη. Το άλμπουμ ξεχειλίζει από φαντασία και ιδέες, είναι βυθισμένο στη musique concrete, και στέκει επάξια, δίπλα στα καλύτερα των Matmos. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα κάτι τέτοιο από τον Amon Tobin, πιστεύοντας ότι είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες του στα Permutation και Supermodified, αν και είχε φανερώσει τις προθέσεις του ήδη από το soundtrack του Splinter Cell. Το άλμπουμ, είναι αυτό που λέμε avant-garde electronica, χωρίς όμως να το φωνάζει και πάρα πολύ και χωρίς να αποτελεί ένα τρομερά δύσκολο άκουσμα. Πολλές φορές, μάλιστα είναι ονειρικό, όπως στο Horsefish, η κινηματογραφικό όπως στο At the end of the day, αλλά και το Straight Psyche.

Δεν ξέρω αν στο μέλλον, ο Άμμωνας βγάλει κάτι καλύτερο, μακάρι, πάντως αυτό εδώ το άλμπουμ ξεπερνιέται πολύ δύσκολα, όσο και αν συνεχίσει (και πολύ καλά θα κάνει), να πειραματίζεται και να ψάχνεται, μη λειτουργώντας πλέον ως ένας DJ, και πιθανότατα (μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει αυτό) το Foley Room να είναι το magnum opus του. Η τουλάχιστον ας πιστεύουμε αυτό, μέχρι την επόμενη έκπληξη...

English

"Amon and a team of assistants headed out into the streets with high sensitivity microphones and recorded found sounds from tigers roaring to cats eating rats, neighbours singing in the bath to ants eating grass".Amon Tobin began to chase sounds, in order to create his new album the foley room. He mixed normal sounds, such as Kronos Quartet in "Bloodstone" and natural such as a tiger in "Big Furry Head" and other as it is noteiced in the press release of Ninja Tune.But it is not the source of the sound that matters as the final result. And here the point that makes the difference for Amon Tobin.This album is influenced by musique concrete and is a strong encounter for the best Matmos albums. I did not wait such a greta album by Amon Tobin thinking that he have done all that he could in "permutation" and "supermodified". The album is an avantgarde electronica release, but is also quite atmospherical in songs like "horsefish" or "Straight Psyche" and "At the end of the day". I don't know if Amon Tobin can release a better album than this one, this might be very difficult, but it's a good thing for him, to keep experimenting and searching new sources of sounds not as a DJ anymore. We will be waiting for the next surprise.

Link

Blonde Redhead - 23

By dreary

Artist: Blonde Redhead
Album: 23
Release: 2007
Genre: Guitar Pop / Art Pop

Tracklist

01. 23
02. Dr. Strangeluv
03. The dress
04. SW
05. Spring and by summer fall
06. Silently
07. Publisher
08. Heroine
09. Top ranking
10. My impured hair


Greek

Ε λοιπόν η 4AD πρέπει να είναι περήφανη, ακούγοντας αυτόν εδώ το δίσκο (και ποτέ δεν περίμενα ότι θα το έλεγα αυτό). Ένας δίσκος που θα της θυμίζει, σίγουρα, τα περασμένα μεγαλεία της. Γιατί εδώ οι Blonde Redhead, ολοκληρώνουν ό,τι ξεκίνησαν στο Melody Of Certain Damaged Lemons και συνέχισαν στο Misery Is A Butterfly. Η μελαγχολική ποπ ρέει άφθονη, αβίαστα, σε κατακλύζει σε αυτά τα 43:25 του άλμπουμ. Το ιταλοιαπωνικό τρίο από τη Νέα Υόρκη, πλέον, αφήνει οριστικά πίσω του τα No-Waveαδικα ξεσπάσματα της πρώτης εποχής, και αποφασίζει μετά το θρόνο του βασιλιά του underground, να κάτσει στο θρόνο του βασιλιά της intelligent pop, στοχεύοντας, εμφανέστατα, ταυτόχρονα και σε κάπως μεγαλύτερα ακροατήρια. Και τι ειρωνεία, αυτή η ομοιότητα με τους πατεράδες τους, τους Sonic Youth, ακριβώς τη στιγμή που ολοκληρώνεται και τυπικά, η πλήρης απεξάρτηση τους από αυτούς.

Αλλά όλα αυτά, είναι περιττά. Μόλις ξεκινήσει το CD, τα φωνητικά της Kazu και του Pace, σε συνεπαίρνουν στο ρυθμό τους στο 23, σε ζαλίζουν επικίνδυνα στο Dr. Strangeluv, ενώ μπαίνουν σε σκοτεινά μονοπάτια στα The dress και Publisher. Αδύναμο τραγούδι δεν υπάρχει, όλα είναι ξεχωριστά διαμάντια που περιμένουν ένα ξέσπασμα α λα In an expression of inexpressable, το οποίο όμως δεν έρχεται ποτέ, κάνοντας έτσι το 23 να έχει μια γοητευτική αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Δε λείπουν, βεβαία, οι αγχωτικoί ρυθμοί, οπός στο Spring and by summer fall. Βλέπεις το αίμα νερό δε γίνεται, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός.

Με λίγα λόγια, οι Blonde Redhead το κάνανε το θαύμα τους. Βγάλανε ένα δίσκο που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή. Έναν ποπ δίσκο που δε θα αλλάξει τη μουσική, ούτε καν θα αλλάξει το ύφος του ίδιου του γκρουπ, αλλά σίγουρα θα είναι μέσα στα καλύτερα μου στο τέλος της χρονιάς. Γιατί μεγάλες ομάδες είναι αυτές που κερδίζουν τα παιχνίδια, χωρίς να αποδίδουν τα μέγιστα. Έτσι δε λένε αυτοί που ξέρουν;

English

Well, 4AD should be proud listening to this record (I would have never expected to say that). A record which is sure that will be a reminder of their old splendour. Here Blonde Redhead complete what they began in their two previous albums.Melancholical pop is flowing freely and overwhelms you throughout the album. Blonde Redhead are leaving behind the No wave like outbrakes of their past, and decide to sit at the throne of the king of the intelligent pop, after this of the underground, aiming up obviously, to wider audiences.And what an irony is this similarity with Sonic Youth at a time that are completely withdrawed from the relationship with them.There is no weak song but the album is leaving a sense of incomplete waiting an outbreak in the likes of In An Inexpression of Inexpressible,. Of course there is no lack of chaotic rhythms in songs like Spring and by summer fall.

In other words, Blonde Redhead released a really soulful album. It is a pop album that will not change music, not even the group itself, but it is definitely one of the best of the year. Because good teams are the teams that know how to win, even in games that they are not playing well. Isn't it true?

Link

Under Byen - Kyst

By myrkursoli

Artist: Under Byen
Album: Kyst
Release: 1999
Genre: Dream Pop/Post-Rock/Experimental

Tracklist

01. Sejler
02. Hjertebarn
03. Vindeltrappe
04. Ga Ind I Lyset
05. Vinterborn
06. Ingenting Hos Mig
07. Pa Disse Kanter
08. Fugle Og Ild
09. Syng Hvide Nat
10. Sylfiden
11. Kyst

Greek

Πίσω στο 1995 δύο φίλες, η Katrine Stochholm και η Henriette Sennenvaldt, ενώ έκαναν βολτούλα με τα ποδήλατα τους, τους ήρθε η ιδέα να φτιάξουν μια μπάντα. Αρχικά επιχείρησαν να γράψουν τραγούδια στα αγγλικά, γρήγορα συνειδητοποίησαν όμως πως δεν τους έβγαινε κι έτσι προσπάθησαν να συνταιριάξουν ποιήματα της Henriette, γραμμένα στη Δανική γλώσσα, με μελωδίες της Katrine στο πιάνο. Ενόσω συνέθεταν, συνειδητοποίησαν πως οι ιδέες τους για να υλοποιηθούν χρειάζονταν μια μεγαλύτερη γκάμα μουσικών οργάνων. Τελικά, αφού πληρώθηκε με ιδανικό τρόπο η σύνθεση της μπάντας, έδωσαν την πρώτη τους συναυλία στο Library & Cultural House σε μια μικρή πόλη, χτισμένη στη μέση μιας καταπράσινης πεδιάδας, λίγο πιο έξω από το Aarhus, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Δανίας. Με ένα δισκογραφικό συμβόλαιο ανά χείρας ξεκινούν στη συνέχεια τις ηχογραφήσεις του ντεμπούτου τους, “Kyst”, που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο, λαμβάνοντας εξαιρετική υποδοχή από τους κριτικούς. Οι περισσότεροι κριτικοί έμειναν έκθαμβοι στο άκουσμα του δίσκου και αναφώνησαν πως επρόκειτο για τον «ήχο των ονείρων», για «το πιο ριζοσπαστικό album που γεννήθηκε στη Δανία εδώ και αιώνες» και πως «ήταν συναρπαστικό χάρη στον απόκοσμα μυστηριακό χαρακτήρα του»- ενώ αποφαίνονταν μεταξύ άλλων πως προϋπέθετε προσπάθεια από την πλευρά του ακροατή, για να κατορθώσει να συλλάβει όλη τη μαγεία του. Ευθείς μουσικές αναφορές είναι δύσκολα να εντοπιστούν, τα μέλη, ωστόσο, της μπάντας έχουν εκφράσει την αγάπη τους σε ήχους που θυμίζουν Stina Nordenstam, Björk, Tori Amos, Sigur Rós, Tom Waits, Mogwai, Mark Hollis και Talk Talk.

English

Back in 1995 the two friends Katrine Stochholm and Henriette Sennenvaldt got the idea to form a band while on a bike ride. They had tried writing songs in English, but that didn't work for them, so they tried putting some of Henriette's Danish poems together with Katrine's piano tunes. While writing, they soon figured they needed more instruments. Finally, they found the musicians they needed and the band gave their first concert at the Library & Cultural House in a small town in a green valley outside Denmark's second-largest city Aarhus. With a record deal in place the band could now embark on the journey of recording their debut album and in November “Kyst” was released to much critical acclaim. Most reviewers were astonished and wrote that the album was “the sound of dreams”, “the most courageous Danish album in ages” and “fascinating and mysterious”-while still saying that that it demanded the listener might have to put in an effort to really get it. They rarely cite any direct musical influences, but on occasion band members have expressed their fondness for artists such as Stina Nordenstam, Björk, Tori Amos, Sigur Rós, Tom Waits, Mogwai, Mark Hollis and Talk Talk.

LINK

Einstürzende Neubauten - Kollaps

By myrkursoli

Artist: Einstürzende Neubauten
Album: Kollaps
Release: 1981
Genre: Experimental/Noise/Industrial

Tracklist

01. Tanz Debil
02. Stef Auf Berlin
03. Negativ Nein
04. U-Haft Muza
05. Draussen Ist Feinlich
06. Hören Mit Schmerzen
07. Jet 'M
08. Kollaps
09. Sehnsucht
10. Vorm Krieg
11. Hirnsäge
12. Abstieg And Zerfall
13. Helga
14. Negativ Nein (Live)

Greek

Οι Γερμανοί Einstürzende Neubauten (“Νεόδμητα Καταρρέοντα Κτίρια”) είναι ένα experimental σχήμα που σχηματίστηκε στο Δυτικό Βερολίνο το 1980. Το group συνήθως κατηγοριοποιείται κάτω από industrial και electronica ετικέτες, παρόλο που κανένα μουσικό είδος δεν μοιάζει ικανό να περιγράψει τι στο καλό είναι αυτοί οι Einstürzende Neubauten. Η μουσική τους θα μπορούσε να περιγραφεί σαν μια προσπάθεια δημιουργίας experimental μουσικής, με βάση όμως πάντα τις ιδιάζουσες και προσωπικές τους στιλιστικές επιλογές και ευαισθησίες. Κατά κοινή ομολογία το πιο εύκολα αναγνωρίσιμο μέλος της μπάντας είναι ο Blixa Bargeld, συνθέτης, τραγουδιστής και πολυοργανίστας του group. Ένα από τα trademarks τους είναι η χρήση αυτοσχέδιων οργάνων, κατασκευασμένων τις περισσότερες φορές από μέταλλα και εργαλεία για χτίσιμο (;), παράλληλα με τη χρήση των φυσικών οργάνων. Οι Neubauten πάντοτε πειραματίζονταν με νέους ήχους, αρχικά με noise προσανατολισμούς και πιο πρόσφατα με κέντρο τον ήχο της σιωπής. Το 1981 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους LP “Kollaps”, που παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο πρωτόγονη και ρηξικέλευθη προσπάθεια τους, η πιο αγνή ίσως έκφραση της μοναδικής αισθητικής τους. Το album είναι ένα συνονθύλευμα από punk rock παίξιμο, industrial προσέγγιση μέσα από τη χρήση αυτοσχέδιων «μουσικών μηχανών», ηλεκτρονικών ήχων και «επιστρατευμένων» για την περίσταση αντικειμένων (μεταλλικά πιάτα κτλ.). Όλα αυτά και πολλά άλλα προσδίδουν στο δίσκο σημαντική ιστορική αξία και κάνουν το concept του να μοιάζει ελκυστικό. Το clue της υπόθεσης; Δύο δεκαετίες μετά την πρώτη κυκλοφορία του, εξακολουθεί να εκπλήσσει με την αλλόκοτη λογική του.

English

Germany’s Einstürzende Neubauten (“Collapsing New Buildings”) is an experimental music band, originally from West Berlin, formed in 1980.The band is often classified as industrial music or electronica, though neither really applies well in describing what it is that Einstürzende Neubauten does or sounds like. The band is best described as creating experimental music with their own personal stylistic sensibilities. Singer, songwriter and multi-instrumentalist Blixa Bargeld is probably the best-known member of the group. One of the band's "trademarks" is the use of custom made instruments (usually, but not always, made out of scrap metal and building tools) and noises, in addition to standard musical instruments. Neubauten has always experimented with sounds, originally in noise music and recently in silence. In 1981 they released their first LP “Kollaps”, their most primitive and radical effort, the purest expression of their original aesthetic. The album is a mixture of rough punk rock tunes and industrial tunes using self-made music machines, various electronic sounds, and found objects such as metal plates. This makes the album both historically significant and conceptually intriguing, of course, but what's most interesting about this album is that it still sounds surprising decades after its release.

Link

Hedningarna - Hippjokk

By webclectic

Artist: Hedningarna
Album: Hippjokk
Released: 1997
Genre: Swedish Folk

Tracklist

01. Hvglorfen
02. Navdi / Fasa
03. Drafur och Gildur
04. Dolkaren
05. Bierdna
06. Kina
07. Forshyttan
08. Dufwa
09. Vals i fel dur
10. Skene
11. Graucholorfen


Greek

Οι Hedningarna είναι ένα group αποτελούμενο από 3 Σουηδούς και δύο Φιλανδές, που διασκευάζει παραδοσιακά σκανδιναβικά τραγούδια, δίνοντάς τους μία techno-Gothic πινελιά. Στο συγκεκριμένο album απουσιάζουν τα δύο κορίτσια και το Hippjokk είναι κυρίως ορχηστρικό (6 από τα 11 tracks) καθώς οι Φιλανδές είναι αυτές που τραγουδάνε. Βιολιά, γκιμπάρντα, γκάιντα, σαντούρι είναι μερικά μόνο από τα όργανα που θα αναγνωρίσει κάποιος, όλων ο ήχος όμως έχει παραμορφωθεί στο studio (όχι τόσο έντονα όσο σε προηγούμενα albums). Παρόλο που το Hippjokk δεν είναι η καλύτερη δουλειά των Hedningarna είναι το πλέον παιγνιδιάρικο.

English

Hedningarna is a group of three Swedish men and two Finnish women who perform a techno-Gothic version of traditional Scandinavian music. On this outing the three Swedes play without the two Finns. Since the Finns normally do the singing, six of the 11 tracks are instrumental, with the usual assortment of key fiddle, jaw harp, bagpipes, dulcimer, tambourine, and other instruments, all noticeably distorted in the studio (although less so than on older albums). Although Hippjokk is not Hedningarna's best album, it is probably their most playful. Enjoy...

Link

Mogwai Live At All Tomorrow's Parties Festival In Kent, Uk April 10th 2000

By myrkursoli

Artist: Mogwai
Album: Live At All Tomorrow's Parties Festival In Kent, Uk April 10th 2000
Release: Non-Released Bootleg
Genre: Post-Rock

Tracklist

01. Punk Rock
02. Christmas Steps
03. Year 2000-Non Compliant Cardia
04. Stanley Kubrick
05. Christmas Song
06. My Father, My King
07. Mogwai Fear Satan

Greek

Tο All Tomorrow’s Parties είναι ένα μουσικό φεστιβάλ που λαμβάνει χώρο στην Αγγλία στο Butlin camp, που βρίσκεται στο Minehead του Somerset. Το φεστιβάλ πήρε το όνομα του από το ομώνυμο τραγούδι των Velvet Underground και της Nico, ενώ οι ιδρυτές του είναι οι Barry Hogan και Helen Cottage που το ξεκίνησαν το 1999 σαν αντίβαρο στα μεγάλα φεστιβάλ του Reading και του Glastonbury, με μουσικές κατευθύνσεις προσανατολισμένες κυρίως στο post-rock, το avant-garde, το underground hip-hop αλλά και τον ευρύτερο rock χώρο. Πέρα από τις άλλες διαφορές που παρουσιάζει το ATP σε σχέση με τα μεγάλα φεστιβάλ, παρουσιάζεται σε ένα περιβάλλον ασυνήθιστα οικείο, μακριά από τον απρόσωπο χαρακτήρα των γιγαντιαίων σταδίων ή των αχανών πεδιάδων. Καλλιτέχνες, συνήθως μουσικοί, αλλά και visual artists όπως ο Matt Groening ή οι Jake And Dinos Chapman, καλούνται να διοργανώσουν το φεστιβάλ (που διαρκεί ένα διήμερο ή τριήμερο), προσκαλώντας τους δικούς αγαπημένους καλλιτέχνες για να παίξουν! Το clue λοιπόν της υπόθεσης είναι ότι τελικά η όλη διαδικασία μοιάζει σαν να ρίχνεις κλεφτές ματιές στη δισκοθήκη του εκάστοτε διοργανωτή, ή όπως πιο εύστοχα παρατήρησε ο Thurston Moore των Sonic Youth, «το ATP είναι το απόλυτο mixtape». Οι Mogwai ήταν υπεύθυνοι για το ATP του 2000, προσκαλώντας ανάμεσα σε άλλους, καλλιτέχνες, όπως οι Sigur Ros, οι Godspeed You! Black Emperor, ο Aphex Twin και οι Plaid. Έχουμε την τιμή να σας παρουσιάσουμε την headlining εμφάνιση των Mogwai στο ATP του 2000! Οι Mogwai στα καλύτερα τους, με ένα setlist που θα ικανοποιούσε και τους πιο απαιτητικούς fans, συνταράσσουν σύγκορμα το κοινό, σε ένα ανεπανάληπτο show που θα θυμάστε για καιρό. Εξαιρετική η ποιότητα της ηχογράφησης, λειώστε το μέχρι τελικής πτώσεως…

English

All Tomorrow's Parties is a music festival which takes place in England at Butlin's holiday camp in Minehead, Somerset. Named after a song by The Velvet Underground and Nico, it was founded by Barry Hogan and Helen Cottage in 1999 as an alternative to the other festivals like Reading or Glastonbury, with a tendency towards post-rock, avant-garde, and underground hip hop, along with more traditional rock fare, but presented in an environment more intimate than a giant stadium or huge country field. Artists, usually musicians, but sometimes visual artists like Matt Groening or Jake and Dinos Chapman, are asked to curate the festival (a two-day or three-day event), inviting their favourite performers to play. The idea is that it is akin to dipping into the curator's record collection, or as Thurston Moore of Sonic Youth described it, "It's the ultimate mix tape". Mogwai were the curators of ATP 2000 in UK, inviting acts like Sigur Ros, Godspeed You! Black Emperor, Aphex Twin, Plaid and many many others. We are proud to present to you Mogwai’s headlining appearance in ATP 2000! Mogwai at their best, picking up an all-around setlist, giving the audience the goose pimples in an unforgettable and stunning show. Excellent recording, enjoy…!

LINK

Ghédalia Tazartès - Une éclipse totale de soleil

By webclectic

Artist: Ghédalia Tazartès
Album: Une éclipse totale de soleil
Released: 1982
Genre: Experimental

Tracklist

01. Part I
02. Part II
03. Part III

Greek

Πρόκειται για το δεύτερο album του Ghédalia Tazartès (1982) μετά το Diasporas. Περιπλανώμενος σε τελείως διαφορετικούς δρόμους από τους καλλιτέχνες της εποχής του, κατάφερε να δημιουργήσει έναν από τους πλέον πρωτότυπους και ανανεωτικούς δίσκους της δεκαετίας του 70, θεμελιώνοντας νέες μορφές μουσικής έκφρασης... Το έργο του δεν κέρδισε τη δέουσα προσοχή και ελάχιστοι αναγνώρισαν την σπουδαιότητά του. Ο Tazartès θέτει "δυσάρεστους" προβληματισμούς πάνω στη δυτικοκεντρική απόδοση της έννοιας άνθρωπος. Παραμορφώνει τη φωνή του αποκτώντας μία αλλόκοτη τραχύτητα, ολοφύρεται σαν ζώο, κλαίει σαν μικρό παιδί, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα Αραβικά και τα Γαλλικά. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι ηλεκτρονικοί ήχοι, που παίζουν καθαρά συνοδευτικό ρόλο στη φωνή του, αποκτούν δευτερεύουσα σημασία. Ένα πραγματικά εκλεκτικό αλλά και δύσκολο άκουσμα...

English
The second record released by Ghédalia Tazartès in 1982 after Diasporas. Far away from contemporary music intellectualisms, this was certainly one of the most original and creative records of the 70s featuring a new form of musical expression...The value of this work was underestimated and only a few people had a chance to listen to its beautiful music. Tazartès poses uncomfortable questions about the Western conception of "the human". Distorting his voice into a cretinous rasp, ululating like an animal, wailing like a child, smearing the boundaries between Arabic and French. In some senses the accompanying electronics, which form the score to his voice, would be of secondary interest. A really eclectic album...

Link