Pan Sonic - Katodivaihe/Cathodephase

By dreary

Artist: Pan Sonic
Album: Katodivaihe / Cathodephase
Released: 2007
Genre: Electronic

Tracklist

01. Virta 1
02. Lahetys
03. Koneistaja
04. Hyonteisista
05. Laptevinmeri
06. Kuumuudessa Muodostuva
07. Kertsilogia
08. Suhteellinen
09. Kytkennat
10. Haiti
11.Hinaaja
12. Tykitys
13. Leikkuri
14. Virta 2

Greek

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το minimal techno (έχει πολύ πλάκα αυτό με τα ονόματα, μπορώ να συνεχίσω για 5-6 παραγράφους ακόμα) των Pan Sonic είναι η κλασσική μουσική της εποχής μας. Αποστειρωμένη και κάπως «εργαστηριακή» αλλά ταυτόχρονα εκφραστική και οργισμένη, δυναμική αλλά ταυτόχρονα τόσο εύθραυστη. Μετά από αριστουργήματα όπως το Kulma και το Vakio αλλά και το επίσης πολύ καλό, αν και κάπως μεγαλομανές Kesto, το ντουέτο από τη Φινλανδία επιστρέφει με το Katodivaihe.

Στο νέο τους άλμπουμ συνεχίζουν τους πειραματισμούς τους με τους ήχους, ενώ επιστρατεύουν και ένα τσέλο σε 3 κομμάτια (Virta 1, Suhteellinen και Virta 2). Ο δίσκος ξεκινάει σχετικά δυναμικά αν και σε όχι τόσο γνώριμα για αυτούς ηχοτοπία με το Virta 1. Τα επόμενα κομμάτια του δίσκου εξελίσσονται σε minimal ambient φόντο, με τη δυναμική και θορυβώδη techno τους, να περιμένει στη γωνιά για να ξεσπάσει από το Haiti και μετά σε οργισμένα κύματα. Τώρα οι Pan Sonic παίζουν στο γήπεδο τους και εδώ πέρα κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει, όσο και να ιδρώσει τη φανέλα.

Αυτό το άλμπουμ το περίμενα με τρομερά μεγάλη αγωνία. Το Katodivaihe, λοιπόν, που στα αγγλικά μεταφράζεται ως Cathodephase, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί το καθοδικό σημείο στην πορεία του Mika Vainio και του Ilpo Vaisanen. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ (αν και έχουν αρχίσει να τους επισκέπτονται συχνότερα η επανάληψη και η τυποποίηση), καλύτερο από το κάπως ασυμμάζευτο Kesto, ώριμο και δίνει τη γνώριμη κλειστοφοβική αίσθηση, αυτή την εντύπωση ότι η μουσική των Pan Sonic ζει η μάλλον προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε έναν γυάλινο, ερμητικά κλειστό και αποστειρωμένο κόσμο, μέσα από τον οποίο προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει. Σας θυμίζει κάτι;

English

Someone could easily say that the minimal techno compositions of Pan Sonic is the classical music of today. Sterilized but really expressive, dynamic but sensitive. After masterpieces such as Kulma or Vakio and the very good, although a little bit over estimated Kesto, the two musicians from Finland is back with Katodivaihe.

In their new album they insist on their experiments with sounds, they also use a cello in three tracks (Virta 1, Suhteellinen, Virta 2). The album begins relatively dynamically but not resembling the familiar Pan Sonic sound, with Virta 1. The next tracks of the record are developed into a minimal ambient background leaving behind their techno to break out quite heavily after ‘Haiti’. In those tracks Pan Sonic are playing in their field and no one else can beat them no matter how hard has tried. I was expecting this album anxiously. Well, Katodivaihe which in English means Cathode Phase in no occasion consists the Cathode Phase of the group itself. It is a very good album better than Kesto, more mature and gives the same claustrophobic sense which is one of the most characteristical points of Pan Sonic’s records.

Link

Throbbing Gristle - Part Two The Endless Not

By dreary

Artist: Throbbing Gristle
Album: Part two The Endless Not
Released: 2007
Genre: Electronic, Jazz

Tracklist

01. Vow of Silence
02. Rabbit Snare
03. Separated
04. Almost a Kiss
05. Greasy Spoon
06. Lyre liar
07. Above the below
08. Endless Not
09. The worm waits its turn
10. After The Fall

Greek

Σκεφτόμουνα αν χρειάζεται να ανεβάσεις ένα άλμπουμ λέγοντας ότι δε σου αρέσει. Κατέληξα ότι από τη μια είναι λάθος, δεν έχει νόημα εδώ γράφουμε για μουσικές που μας άγγιξαν, δε βαθμολογούμε δίσκους. Από την άλλη, σκέφτηκα ότι όταν πρόκειται για τους Throbbing Gristle, το οτιδήποτε αποκτά ξεχωριστό νόημα αμέσως και έτσι αποφάσισα να γράψω την (κακή) άποψή μου για το Endless Not.

Μετά από 25 χρόνια απραξίας (ως Throbbing Gristle πάντα) λοιπόν ο Genesis P-Orridge( τώρα θέλει να τον λέμε κάπως αλλιώς, δε θυμάμαι πως), ο Peter Christopherson, και οι Chris Carter και Cosey Fanni Tutti, αποφάσισαν να μαζευτούν ξανά και να κυκλοφορήσουν μια νέα δουλειά. Γεγονός πολύ μεγάλο από μόνο του, αλλά τελικά αυτό δεν έφτανε. Ο χρόνος περνάει για όλους ακόμα και για τα industrial ινδάλματα και αν αυτό δεν το καταλάβουν οι ίδιοι τότε έρχεται ένα reunion που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα αντίστοιχα θρυλικών συγκροτημάτων του ασυμβιβάστου χώρου του ροκ, που γίνονται στην καλύτερη για να θυμηθούμε τα παλιά και στη χειρότερη για να βγάλουμε τίποτα ψιλά, η ζωή είναι δύσκολη κλπ κλπ. Οι Neubauten αρκετό καιρό πριν κατάλαβαν πολύ καλά ότι θα εξελίσσονταν σε κάτι γραφικούς τύπους και αφού άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στην ιστορία της μουσικής, αποφάσισαν να βγάζουν δίσκους καλούς αλλά που δε θα είχαν καμιά απολύτως σχέση με το θορυβώδες παρελθών τους. Οι Throbbing Gristle ακόμα δεν το κατάλαβαν. Βγάλανε ένα δίσκο που προσπαθεί να τρομάξει αναπαράγοντας απλά ότι γράφανε στο Second Annual Report, μας ρωτάνε γιατί είμαστε τρομαγμένοι ενώ εμείς έχουμε αρχίσει και σιγοψιθυρίζουμε τους σκοπούς των τραγουδιών τους, όπως στο ομώνυμο κομμάτι το Endless Not σαν να πρόκειται για κανένα indie χιτάκι, ενώ πλέον αρχίζουν να παίζουν και jazzy μπαλάντες όπως το Almost A Kiss, ιδανικές για βόλτα κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι και στο καπάκι να παίζει τίποτα Scorpions. Οι Throbbing Gristle αυτό το πραγματικά τεράστιο συγκρότημα, που έκανε απίστευτα πράγματα λίγα χρόνια πριν, και που είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου, κινδυνεύουν πλέον να γίνουν γραφικοί διασκεδαστές του χειρότερου κομματιού του μουσικόφιλου κοινού, αυτού που αυτοανακηρύσσεται avant garde, διαφορετικό, alternative η οτιδήποτε άλλο, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά διαφορά με το κοινό που γεμίζει τις πίστες, η εκστασιάζεται με το κάθε καινούριο γκρουπάκι του NME. Ε λοιπόν αυτοί δεν είναι οι Throbbing Gristle, όχι έτσι όπως ήταν 30 χρόνια πριν, αλλά έτσι όπως θα έπρεπε να είναι (αν έπρεπε να είναι) σήμερα. Όσα βουδιστικά σύμβολα και να κολλήσουνε πάνω στο δίσκο τους, αυτός θα παραμένει ένας δίσκος χωρίς καμιά αιχμή, ιδανικός για τις πιο ψαγμένες σελίδες της Καθημερινής, της Ελευθεροτυπίας η του δελτίου της ΝΕΤ. Ανούσιος και φλύαρος.

Τελειώνοντας να πω ότι δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι. Οι Throbbing Gristle μας χάρισαν απίστευτη μουσική, η μάλλον καλύτερα μας χάρισαν απίστευτες εμπειρίες που υπερβαίνουν κατά πολύ τον ορό μουσική. Αλλά αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να είμαστε αυστηροί μαζί τους.

English

I was thinking if it is useful to write something for an album that you dont like. I ended up thinking that if it is for the Throbbing Gristle a group that changed music about 30 years ago it is worthy. After 25 years the mythical group is doing a reunion that proves that times passes for everyone even for industrial idols. Einsturzende Neubauten understood that years ago, and decided to release very good albums which have nothing to do with their noisy past. But Throbbing Gristle released an album which want to sound like Second Annual report but cannot. They ask us why are we scared, but we just sing their songs like they are indie hits. They also began to play jazzy ballads which sounds like elevator music. The group that changed music is now in danger to be the favourite of a particular part of people which like easy listening songs. The truth is that budhistic symbols dont make music, and in particular they dont make itchy and sharp music like the one that Throbbing Gristle used to create in the past.

Finally i have to say that we must not be ungrateful. Throbbing Gristle give us unique experiences that overpassed the term music. But this is the reason that makes us be very strict with them.

Link

Riverside - Out of Myself

By webclectic

Artist: Riverside
Album: Out of Myself
Released: 2003
Genre: Progressive Rock

Tracklist

01. The Same River
02. Out of Myslef
03. I Believe
04. Reality Dream
05. Loose Heart
06. Reality Dream II
07. In Two Minds
08. The Curtain Falls
09. Ok

Greek

Με τους Πολωνούς Riverside, νιώθω δεμένος, πολύ περισσότερο απ' ότι με άλλα συγκροτήματα. Ο λόγος; Αρχές του 2003 και είχα τότε ένα μουσικό e-zine. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα βρίσκω μια μέρα έναν φάκελλο από την Πολωνία. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα ν' ακούσω άλλη μία συνηθισμένη μετριότητα. Έβαλα το CD (ήταν η πρώτη έκδοση του Out of Myself, με το αρχικό εξώφυλλο) δειλά στο player και δεν ήλπιζα σε τίποτα. Και όμως... Από τις πρώτες κιόλας νότες του The Same River κατάλαβα ότι βρισκόμουν μπροστά σε μία τεράστια έκπληξη. Και αισθάνθηκα συνάμα τυχερός, που είχα την ευκαιρία να κάνω review στους τότε άσημους Πολωνούς, πιστεύοντας ακράδαντα ότι αποκλείεται να παραμείνουν για πολύ άσημοι. Ειλικρινά το CD αυτό το είχα ακούσει συνεχόμενα για ώρες. Με κάθε νέο άκουσμα ανακάλυπτα και καινούργια στοιχεία. Υπέροχες μελωδίες, καταπληκτικός κιθαρίστας, εξαιρετική φωνή, νότες βυθισμένες σ' ένα μελαγχολικό συναίσθημα με εκρηκτικά ξεσπάσματα, ιδανική ενορχήστρωση και έντονος πειραματισμός. Είναι πασιφανής η επιρροή που έχουν οι Anathema αλλά αυτό (τουλάχιστον για μένα) μόνο καλό μπορεί να είναι καθώς δεν έχω κρύψει ποτέ ότι είμαι οπαδός του συγκροτήματος από το Liverpool. Στον ήχο των Riverside, διακρίνουμε ακόμα επιρροές από τους Porcupine Tree, τους Opeth (ειδικά από το Damnation) , τους Dream Theater αλλά και τους Pink Floyd. Όπως καταλάβατε είναι ένα άκουσμα που αξίζει την προσοχή κάθε λάτρη της progressive σκηνής.
Το album δεν έχει κατά τη γνώμη μου αδύναμα κομμάτια. Αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποια αυτά είναι αναμφισβήτητα τα τρία τελευταία και κυρίως το ιδιοφυές "In Two Minds" με τον εξαιρετικό στίχο και την καλύτερη ερμηνεία του Mariusz Duda στον δίσκο. Το "The Curtain Falls" ξεχωρίζει για το υπέροχο μπάσσο ενώ το τελευταίο κομμάτι του album, είναι μία λιτή μπαλάντα όπου για άλλη μια φορά ο Duda δείχνει τις δυνατότητες της φωνής του.

English

There is a special bond between me and the Polish band, Riverside. You will find the reason if we travel back to 2003. This period i kept a music e-zine. One day among all the other promos i daily received, i discovered an envelope from Poland. To be sincere, I was waiting to listen to something mediocre as usual. Without many expectations I gave the CD a spin. And then came the surprise. From the first few minutes I knew Riverside was going to be one of the greatest progressive bands. And since then they indeed have earned, a lot of reputation. Which are the main characteristics of this album? Emotional melodies, amazing guitar work, beautiful vocals, experimental elements. It's obvious that Riverside bring to mind Anathema, but this is great since the band from Liverpool is my favorite one. Except Anathema their sound is a cross between Porcupine Tree and Opeth (especially Damnation), Dream Theater and pink Floyd. In a few words it's an album that deserves the attention of any progressive fan.
There are no weak songs on Out of Myself. But if I had to choose, the last 3 songs are the album's delights. First of all my favorite one, the amazing "In Two Minds", a song with great lyrics, a beautiful soaring melody and the vocals of Mariusz Duda at their best. "The Curtain Falls" has some fantastic bass work, while the closer, "OK", is a resigned, yet defiant, ballad where Duda once again proves the capabilities of his voice.

Link

Amon Tobin - The Foley Room

By dreary

Artist: Amon Tobin
Album: The foley room
Release: 2007
Genre: Electronic

Tracklist

01. Bloodstone
02. Esther's
03. Keep your distance
04. Vanilla's the killer
05. Kitchen Sink
06. Horsefish
07. Foley room
08. Big Furry Head
09. Ever falling
10. Always
11. Straight Psyche
12. At the end of the day
Greek

"Amon and a team of assistants headed out into the streets with high sensitivity microphones and recorded found sounds from tigers roaring to cats eating rats, neighbours singing in the bath to ants eating grass".

Ο Amon Tobin, λοιπόν, ξεκίνησε με τους συνεργάτες του ένα κυνήγι ήχων, με στόχο να φτιάξει μουσική. Ηχογράφησε, επεξεργάστηκε και τελικά δημιούργησε το Foley Room. Ανακάτεψε ήχους "φυσιολογικούς" (κοινά αποδεκτούς ως μουσική ας το πούμε για να συνεννοούμαστε), με ήχους "φυσικούς" σαν αυτούς που αναφέρονται παραπάνω, στο δελτίο τύπου της Ninja Tune. Κάθισε, στο foley room του, στην καμπίνα σχεδιασμού ήχου δηλαδή, και έγινε ο "ενορχηστρωτής" μιας μπάντας, που περιλαμβάνει από τους Kronos Quartet στο Bloodstone, μέχρι τα... κουζινικά στο Kitchen Sink και την τίγρη που βρυχάται στο Big furry head. Το θέμα, όμως, δεν είναι τόσο η πηγή του ήχου όσο αυτό που στο τέλος ακούς. Γιατί, στην πραγματικότητα, δε μας ενδιαφέρει αν ο Amon Tobin ηχογραφεί το πως τραγουδάνε στο μπάνιο οι γείτονές του, αλλά το πως τα παρουσιάζει αυτά. Και εκεί είναι που κερδίζει ο Άμμωνας και κάνει την έκπληξη. Το άλμπουμ ξεχειλίζει από φαντασία και ιδέες, είναι βυθισμένο στη musique concrete, και στέκει επάξια, δίπλα στα καλύτερα των Matmos. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα κάτι τέτοιο από τον Amon Tobin, πιστεύοντας ότι είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες του στα Permutation και Supermodified, αν και είχε φανερώσει τις προθέσεις του ήδη από το soundtrack του Splinter Cell. Το άλμπουμ, είναι αυτό που λέμε avant-garde electronica, χωρίς όμως να το φωνάζει και πάρα πολύ και χωρίς να αποτελεί ένα τρομερά δύσκολο άκουσμα. Πολλές φορές, μάλιστα είναι ονειρικό, όπως στο Horsefish, η κινηματογραφικό όπως στο At the end of the day, αλλά και το Straight Psyche.

Δεν ξέρω αν στο μέλλον, ο Άμμωνας βγάλει κάτι καλύτερο, μακάρι, πάντως αυτό εδώ το άλμπουμ ξεπερνιέται πολύ δύσκολα, όσο και αν συνεχίσει (και πολύ καλά θα κάνει), να πειραματίζεται και να ψάχνεται, μη λειτουργώντας πλέον ως ένας DJ, και πιθανότατα (μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει αυτό) το Foley Room να είναι το magnum opus του. Η τουλάχιστον ας πιστεύουμε αυτό, μέχρι την επόμενη έκπληξη...

English

"Amon and a team of assistants headed out into the streets with high sensitivity microphones and recorded found sounds from tigers roaring to cats eating rats, neighbours singing in the bath to ants eating grass".Amon Tobin began to chase sounds, in order to create his new album the foley room. He mixed normal sounds, such as Kronos Quartet in "Bloodstone" and natural such as a tiger in "Big Furry Head" and other as it is noteiced in the press release of Ninja Tune.But it is not the source of the sound that matters as the final result. And here the point that makes the difference for Amon Tobin.This album is influenced by musique concrete and is a strong encounter for the best Matmos albums. I did not wait such a greta album by Amon Tobin thinking that he have done all that he could in "permutation" and "supermodified". The album is an avantgarde electronica release, but is also quite atmospherical in songs like "horsefish" or "Straight Psyche" and "At the end of the day". I don't know if Amon Tobin can release a better album than this one, this might be very difficult, but it's a good thing for him, to keep experimenting and searching new sources of sounds not as a DJ anymore. We will be waiting for the next surprise.

Link

Blonde Redhead - 23

By dreary

Artist: Blonde Redhead
Album: 23
Release: 2007
Genre: Guitar Pop / Art Pop

Tracklist

01. 23
02. Dr. Strangeluv
03. The dress
04. SW
05. Spring and by summer fall
06. Silently
07. Publisher
08. Heroine
09. Top ranking
10. My impured hair


Greek

Ε λοιπόν η 4AD πρέπει να είναι περήφανη, ακούγοντας αυτόν εδώ το δίσκο (και ποτέ δεν περίμενα ότι θα το έλεγα αυτό). Ένας δίσκος που θα της θυμίζει, σίγουρα, τα περασμένα μεγαλεία της. Γιατί εδώ οι Blonde Redhead, ολοκληρώνουν ό,τι ξεκίνησαν στο Melody Of Certain Damaged Lemons και συνέχισαν στο Misery Is A Butterfly. Η μελαγχολική ποπ ρέει άφθονη, αβίαστα, σε κατακλύζει σε αυτά τα 43:25 του άλμπουμ. Το ιταλοιαπωνικό τρίο από τη Νέα Υόρκη, πλέον, αφήνει οριστικά πίσω του τα No-Waveαδικα ξεσπάσματα της πρώτης εποχής, και αποφασίζει μετά το θρόνο του βασιλιά του underground, να κάτσει στο θρόνο του βασιλιά της intelligent pop, στοχεύοντας, εμφανέστατα, ταυτόχρονα και σε κάπως μεγαλύτερα ακροατήρια. Και τι ειρωνεία, αυτή η ομοιότητα με τους πατεράδες τους, τους Sonic Youth, ακριβώς τη στιγμή που ολοκληρώνεται και τυπικά, η πλήρης απεξάρτηση τους από αυτούς.

Αλλά όλα αυτά, είναι περιττά. Μόλις ξεκινήσει το CD, τα φωνητικά της Kazu και του Pace, σε συνεπαίρνουν στο ρυθμό τους στο 23, σε ζαλίζουν επικίνδυνα στο Dr. Strangeluv, ενώ μπαίνουν σε σκοτεινά μονοπάτια στα The dress και Publisher. Αδύναμο τραγούδι δεν υπάρχει, όλα είναι ξεχωριστά διαμάντια που περιμένουν ένα ξέσπασμα α λα In an expression of inexpressable, το οποίο όμως δεν έρχεται ποτέ, κάνοντας έτσι το 23 να έχει μια γοητευτική αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Δε λείπουν, βεβαία, οι αγχωτικoί ρυθμοί, οπός στο Spring and by summer fall. Βλέπεις το αίμα νερό δε γίνεται, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός.

Με λίγα λόγια, οι Blonde Redhead το κάνανε το θαύμα τους. Βγάλανε ένα δίσκο που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή. Έναν ποπ δίσκο που δε θα αλλάξει τη μουσική, ούτε καν θα αλλάξει το ύφος του ίδιου του γκρουπ, αλλά σίγουρα θα είναι μέσα στα καλύτερα μου στο τέλος της χρονιάς. Γιατί μεγάλες ομάδες είναι αυτές που κερδίζουν τα παιχνίδια, χωρίς να αποδίδουν τα μέγιστα. Έτσι δε λένε αυτοί που ξέρουν;

English

Well, 4AD should be proud listening to this record (I would have never expected to say that). A record which is sure that will be a reminder of their old splendour. Here Blonde Redhead complete what they began in their two previous albums.Melancholical pop is flowing freely and overwhelms you throughout the album. Blonde Redhead are leaving behind the No wave like outbrakes of their past, and decide to sit at the throne of the king of the intelligent pop, after this of the underground, aiming up obviously, to wider audiences.And what an irony is this similarity with Sonic Youth at a time that are completely withdrawed from the relationship with them.There is no weak song but the album is leaving a sense of incomplete waiting an outbreak in the likes of In An Inexpression of Inexpressible,. Of course there is no lack of chaotic rhythms in songs like Spring and by summer fall.

In other words, Blonde Redhead released a really soulful album. It is a pop album that will not change music, not even the group itself, but it is definitely one of the best of the year. Because good teams are the teams that know how to win, even in games that they are not playing well. Isn't it true?

Link